Target Magazine
ທ່ານ ປອ. ລຽນ ທີແກ້ວ ລັດຖະມົນຕີ ກະຊວງກະສິກຳ ແລະ ປ່າໄມ້ ໄດ້ລາຍງານຕໍ່ກອງປະຊຸມສະໄໝສາມັນເທື່ອທີ 9 ຂອງສະພາແຫ່ງຊາດ ຊຸດທີ VIII ເມື່ອວັນທີ 25 ມິຖຸນາ ຜ່ານມາ ເຖິງມາດຕະການຊຸກຍູ້ສົ່ງ ເສີມການຜະລິດສະບຽງອາຫານ ແລະ ສິນຄ້າຕອບສະໜອງໃຫ້ແກ່ພາຍໃນ ມີ 13 ມາດຕະການຄື:
1. ສືບຕໍ່ສ້ອມແປງ ເພື່ອຟື້ນຟູລະບົບຊົນລະປະທານທີ່ເປ່ເພ ຈາກໄພພິບັດ ປີ 2019 ຈໍານວນ 172 ໂຄງການ ດ້ວຍບ້ວງງົບປະມານສຸກເສີນ 40 ຕື້ກີບ ທີ່ນອນຢູ່ໃນ 8 ແຂວງເປົ້າໝາຍໃຫ້ສໍາເລັດ ເພື່ອຮັບປະກັນການສະໜອງນໍ້າໃຫ້ໄດ້ 31.245 ເຮັກຕາ ທີ່ໄດ້ເອົາເຂົ້າແຜນການຜະລິດລະດູຝົນປີ 2020 ແລ້ວສົ່ງມອບຈັກສູບນໍ້າຂະໜາດນ້ອຍ 35 ເຄື່ອງ ໃຫ້ທ້ອງຖິ່ນ ເພື່ອເພີ່ມກໍາລັງຄວາມສາມາດສູບນໍ້າຂອງກຸ່ມຊາວນາທີ່ມີແລ້ວ 10.307 ເຄື່ອງ ເພື່ອຮັບປະກັນສະໜອງນໍ້າໃຫ້ໄດ້ 280,300 ເຮັກຕາ. ໃນນັ້ນປູກເຂົ້າໃຫ້ໄດ້ 235,800 ເຮັກຕາ, ປູກພືດໃຫ້ໄດ້ 26,500 ເຮັກຕາ. ພ້ອມດຽວກັນນັ້ນ, ຈັກສູບນໍ້າເຄື່ອນທີ່ປະຈໍາຢູ່ແຕ່ລະພາກ ເພື່ອຕ້ານຖ້ວມໃນລະດູຝົນ.
2. ມອບໃຫ້ກົມຊົນລະປະທານຄົ້ນຄວ້ານະໂຍບາຍ ພັດທະນາຊົນລະກະເສດເຂດຊົນນະບົດພູດອຍ ຕິດພັນແຕ່ຫົວທີ ກັບການພັດທະນາໄຟຟ້າພະລັງນໍ້າ ຊົນລະປະທານພູມປັນຍາຊາວບ້ານ, ຊຸມຊົນພັດທະນາ, ຊຸມຊົນນໍາໃຊ້ ແລະ ປົກປັກຮັກສາການສ້າງຮູບແບບ ການກັກເກັບນໍ້າລະດູຝົນໄວ້ໃຊ້ໃນລະດູແລ້ງເພື່ອການກະເສດ, ມອບໃຫ້ສູນຄົ້ນຄວ້າອອກແບບ ຄົ້ນຄວ້າທາງດ້ານທິດສະດີທີ່ຮຽນຮູ້ຈາກພຶດຕິກໍາປະເທດເຮົາ ແລະ ຂອງໂລກ ອອກແບບເພື່ອໝູນໃຊ້ເຂົ້າໃນພື້ນທີ່ ແລະ ຊຸມຊົນ ຊົນນະບົດຕົວຈິງ.
3. ຊຸກຍູ້ໃຫ້ທ້ອງຖິ່ນຕ່າງໆ ສໍາຫຼວດເກັບກໍາຂໍ້ມູນ ສິ່ງທີ່ຈະເກີດຜົນກະທົບ ຫຼື ໄດ້ກະທົບແລ້ວ ຕໍ່ຫົວງານຈັກສູບນໍ້າຕາມແມ່ນໍ້າລໍາເຊຕ່າງໆ ຈາກໂຄງການລົງທຶນຂອງລັດ, ພາກເອກະຊົນ, ການຂຸດຄົ້ນດູດແຮ່ຊາຍ ຕາມລໍາແມ່ນໍ້າ ທີ່ຈະເຮັດໃຫ້ຫົວງານເປັນອໍາມະພາດ ແລ້ວມີມາດຕະການແກ້ໄຂ ເພາະວ່າເນື້ອທີ່ຮັບນໍ້າຊົນລະປະທານ ຈາກຈັກສູບນໍ້າໃນລະດູແລ້ງ ນັບມື້ນ້ອຍລົງ.
4. ຊີ້ນໍາກົມ, ສະຖາບັນ, ສູນ ແຮຮອງແນວພັນເຂົ້າ, ແນວພັນພືດ ເພື່ອສະໜອງໃຫ້ແກ່ລະດູການຜະລິດລະດູຝົນ ທັງແຮຮອງຮັບປະກັນໃຫ້ແກ່ການຕ້ານແລ້ງ-ຕ້ານຖ້ວມ ໂດຍມອບໂຕເລກຄາດ ໝາຍໃຫ້ສູນຂອງສູນກາງ ແລະ ທ້ອງຖິ່ນ, ຜູ້ປະກອບການ, ກຸ່ມໂຮງສີ ແລະ ກຸ່ມຊາວກະສິກອນ ກະກຽມໄວ້ແຕ່ຫົວທີ. ສະເພາະປີນີ້ ການແຮຮອງແນວພັນເຂົ້າໄວ້ໃນສາງ ມີ 1,200 ໂຕນ, ໃນນີ້ຢູ່ສູນສົ່ງເສີມຂອງສູນກາງ ແລະ ທ້ອງຖິ່ນ 650 ໂຕນ ແລະ ຜູ້ປະກອບການ 550 ໂຕນ, ສະເພາະແນວພັນທີ່ດີ ທີ່ຜະລິດໂດຍກຸ່ມຜະລິດແນວພັນເຂົ້າຂອງຊາວນາເອງ ມີ 6,500 ໂຕນ.
5. ເຜີຍແຜ່ຄວາມຮູ້ໃຫ້ແກ່ຊາວນາ ຊາວສວນກ່ຽວກັບ ເຕັກນິກນາຫວ່ານ, ນາຢອດ, ນາດໍາດ້ວຍກົນຈັກ, ເຕັກນິກການຜະລິດແບບປະສົມປະສານ, ປູກໝູນວຽນ, ໝູນວຽນພືດສະລັບລະດູການ, ເຕັກນິກການປູກພືດອາຫານສັດ, ຂຸນສັດ, ເຕັກນິກການປູກພືດຜັກ, ເຂົ້າແບບໃຊ້ນໍ້ານ້ອຍໃຊ້ນໍ້າຍົດ, ນໍ້າພຸ່ງ, ພືດຜັກເຮືອນຮົ່ມ, ເຮືອນປິດ, ປູກກາງແຈ້ງ, ເຕັກນິກການປູກພືດຜົນລະດູຝົນ, ການປະຍຸກ ແລະ ນໍາໃຊ້ພະລັງງານແສງອາທິດ ເຂົ້າໃນການສະໜອງນໍ້າ ໃຫ້ແກ່ການຜະລິດ ຢູ່ເຂດຊົນນະບົດ ທີ່ພະລັງງານໄຟຟ້າຖາວອນບໍ່ທັນໄປຮອດໄປເຖິງ ແຕ່ກໍຮັບປະກັນໃຫ້ຄອບຄົວຊາວກະສິກອນ ແລະ ຟາມຕ່າງໆ ຜະລິດສິນຄ້າໃຫ້ຫຼາກຫຼາຍ.
6. ເອົາໃຈໃສ່ພັດທະນາສູນສົ່ງເສີມ ທີ່ມີຢູ່ໃນທົ່ວປະເທດ ໃຫ້ເສີມຂະຫຍາຍປະສິດທິພາບ ມີວິຊາການທີ່ດີ, ປະກອບກັບເຕັກນິກ ແລະ ເຕັກໂນໂລຊີທັນສະໄໝຂຶ້ນ ໃຫ້ແກ່ສູນຕ່າງໆ ເພື່ອຊ່ວຍເຫຼືອທ້ອງຖິ່ນ ໃຫ້ມີຄວາມເຂັ້ມແຂງ ໃນດ້ານການຜະລິດສະບຽງອາຫານ ແລະ ການຜະລິດກະສິກໍາເປັນສິນຄ້າທີ່ມີຄຸນນະພາບ, ສະອາດ, ປອດສານພິດ, ຕອບສະໜອງຢ່າງພຽງພໍໃຫ້ແກ່ພາຍໃນ ແລະ ການສົ່ງອອກ ໃຫ້ເພີ່ມຂຶ້ນ. ດ້ວຍການດຶງດູດຍາດແຍ່ງການຊ່ວຍເຫຼືອ ຈາກປະເທດເພື່ອນມິດ ແລະ ລະດົມການລົງທຶນຈາກພາກເອກະຊົນ ໃຫ້ແຂງແຮງກວ່າເກົ່າ, ດຶງດູດເອົາເຄືອຂ່າຍຊາວກະສິກອນລາວເຂົ້າມາເປັນພາຄີ ເປັນຄູ່ຮ່ວມມືພັດທະນາ ດ້ວຍການຈັດຕັ້ງ, ແລກປ່ຽນຄວາມຄິດຄວາມເຫັນ, ຈັດຕັ້ງການປະຊຸມສໍາມະນາເປັນປະຈໍາ ເພື່ອລະດົມແນວຄວາມຄິດທີ່ດີ.
7. ເຝົ້າລະວັງ, ກະກຽມຢາວັກຊິນ, ຢາປົວພະຍາດ, ຢາປ້ອງກັນ ແລະ ພາຫະນະອຸປະກອນເພື່ອປ້ອງກັນ, ຈໍາກັດແກ້ໄຂການລະບາດຂອງພະຍາດຕາມລະດູການ ຫຼື ພະຍາດໃໝ່ ທີ່ອາດເກີດຂຶ້ນ, ຕິດຕາມຂໍ້ມູນຂ່າວສານ ແລະ ແລກປ່ຽນຂໍ້ມູນຂ່າວສານ ກັບປະເທດເພື່ອນບ້ານ ເພື່ອເຝົ້າລະວັງການລະບາດຂອງພະຍາດ ສັດບົກ ແລະ ສັດນໍ້າ ທີ່ອາດຈະເກີດຂຶ້ນໄວ້ແຕ່ຫົວທີ.
8. ເອົາໃຈໃສ່ຊີ້ນໍາ ສູນສາລາຄໍາ ອອກຄໍາແນະນໍາລົງເຜີຍແຜ່ພະຍາກອນ ການລະບາດຂອງພະຍາດພືດ, ບົ້ງຝູງຕ່າງໆ, ພ້ອມດຽວກັນນັ້ນ ຕ້ອງມີມາດຕະການຕົວຈິງ ຫຼື ໃຫ້ຄໍາແນະນໍາລະອຽດຕໍ່ຊາວກະສິກອນ ເລື່ອນເວລາການປູກພືດ, ຫວ່ານພືດຜົນອອກໄປກ່ອນ ເພື່ອຫຼີກເວັ້ນການລະບາດຂອງພະຍາດພືດຕ່າງໆ, ລົງເກັບກໍາຕົວຢ່າງພະຍາດ, ບົ້ງ, ວິທີການ, ພູມປັນຍາຊາວບ້ານ ເພື່ອນໍາພາຄົ້ນຄ້ວາວິໄຈ ແລະ ໃຫ້ຂໍ້ແນະນໍາທີ່ເປັນປະໂຫຍດໃຫ້ຊາວກະສິກອນ, ຜູ້ປະກອບການ, ສູນ, ສະຖານີຂອງຂະແໜງການຕົນຢູ່ທ້ອງຖິ່ນ.
9. ສືບຕໍ່ປັບປຸງກຸ່ມການຜະລິດພືດຜັກສະອາດ, ອິນຊີ, ແກ້ໄຂບັນຫາຕ່າງໆ ໃຫ້ແກ່ກຸ່ມເຫຼົ່ານັ້ນໃຫ້ເຂັ້ມແຂງດ້ານການຈັດຕັ້ງ, ການບໍລິການ, ສາມາດເຂົ້າເຖິງແຫຼ່ງທຶນ; ສົ່ງພະນັກງານໄປກຸ່ມບ້ານແລະ ບ້ານໃຫຍ່ພັດທະນາ ຈັດຕັ້ງກຸ່ມການຜະລິດໃຫ້ຫຼາຍຂຶ້ນ ໂດຍປຸກລະດົມເອົາເຄືອຂ່າຍຊາວກະສິກອນລາວເຂົ້າຮ່ວມຢ່າງຕັ້ງໜ້າ, ຮ່ວມກັບພາກສ່ວນກ່ຽວຂ້ອງຂອງນະຄອນຫຼວງວຽງຈັນ ຈັດຕັ້ງຕະຫຼາດຂາຍຍົກ, ຂາຍຍ່ອຍໃຫ້ເປັນລະບົບ ແລະ ຍືນຍົງ.
10. ເອົາໃຈໃສ່ເຝົ້າລະວັງ ແລະ ປາບສັດຕູພືດ ເປັນຕົ້ນແມ່ນ ບົ້ງຝູງ ທີ່ພວມລະບາດຢູ່ຫຼາຍທ້ອງຖິ່ນ ດ້ວຍການປຸກລະດົມປະຊາຊົນ ຊາວກະສິກອນ, ຜູ້ປະກອບການ ແລະ ອົງການປົກຄອງທ້ອງຖິ່ນ ເຂົ້າຮ່ວມປະຕິບັດ ດ້ວຍຄວາມເປັນເຈົ້າການດ້ານທຶນຮອນ, ກະຊວງສະໜອງດ້ານເຕັກນິກ, ອຸປະກອນ, ພາຫະນະ ແລະ ຢາ. ພ້ອມດຽວກັນນັ້ນ, ກໍອອກແຮງຂໍການຮ່ວມມື ດ້ານທຶນຈາກອົງການຈັດຕັ້ງສາກົນ ເປັນຕົ້ນແມ່ນອົງການອາຫານໂລກ, ອົງການອາຫານ ແລະ ການກະເສດ ຂອງສະຫະປະຊາຊາດ ແລະ ປະເທດເພື່ອນມິດ, ປະເທດໃກ້ຄຽງ ໃຫ້ຫຼາຍຂຶ້ນ.
11. ດໍາເນີນການສະຫຼຸບປະເມີນຜົນທົ່ວປະເທດ ໃນການຈັດຕັ້ງກຸ່ມ, ສະຫະກອນ, ການຮ່ວມມື ລະຫວ່າງປະຊາຊົນກັບຜູ້ປະກອບການ, ນັກລົງທຶນ ໃນການຜະລິດການບໍລິການກະສິກໍາ-ປ່າໄມ້ ດ້ວຍສູດຕ່າງໆ ເປັນຕົ້ນແມ່ນສູດ 2+3 ຊອກໃຫ້ເຫັນດ້ານຕັ້ງໜ້າ, ດ້ານຄົງຄ້າງ ທິດທາງແກ້ໄຂ, ເອົາໃຈໃສ່ຄົ້ນຄວ້າທິດທາງ ແລະ ມາດຕະການ ຊອກທາງອອກໃຫ້ແກ່ປະຊາຊົນ, ບັນດາການຈັດຕັ້ງຮ່ວມມືຕ່າງໆ ນັບທັງສະຫະກອນ ເຊັ່ນ: ການເຂົ້າເຖິງແຫຼ່ງທຶນ, ບັນຫາຕະຫຼາດຂາຍສິນຄ້າທີ່ໝັ້ນຄົງ, ການນໍາໃຊ້ເຕັກໂນໂລຊີໃໝ່, ໃຫ້ຄວາມຮູ້ກ່ຽວກັບການບໍລິການຈັດການເສດຖະກິດຄອບຄົວ, ຟາມ ແລະ ວິສາຫະກິດກະສິກໍາ. ຈັດຕັ້ງຝຶກອົບຮົມ ໃຫ້ຊາວກະສິກອນເຂົ້າເປັນກຸ່ມການຜະລິດ ແລະ ການບໍລິການ, ປັບປຸງກຸ່ມທີ່ມີແລ້ວ ໃຫ້ມີຄວາມເຂັ້ມແຂງ ແລະ ຍືນຍົງ ກ້າວຂຶ້ນເປັນສະຫະກອນແບບໃໝ່ທີ່ມີຄຸນນະພາບ ຂະຫຍາຍກຸ່ມ ແລະ ສະຫະກອນຕົວແບບປະເພດຕ່າງໆ ໃຫ້ຫຼາກຫຼາຍ, ຝຶກອົບຮົມຄວາມຮູ້ດ້ານຕ່າງໆ ໃຫ້ມີການເຄື່ອນໄຫວແບບຍືນຍົງ.
12. ສົມທົບກັບທ້ອງຖິ່ນຕ່າງໆ ສ້າງແຜນທີ ທີ່ດິນກະສິກໍາໃນຂອບເຂດທົ່ວປະເທດ, ດໍາເນີນການປັກຫຼັກໝາຍເຂດດິນສະຫງວນໄວ້ ເພືີ່ອການກະສິກໍາ ແລ້ວວາງລະບຽບການນໍາໃຊ້ໃຫ້ຮັດກຸມ, ອອກລະບຽບການກ່ຽວກັບເງື່ອນໄຂ ຂອງການຫັນດິນກະສິກໍາ ໄປເປັນປະເພດດິນອືີ່ນໃຫ້ຈະແຈ້ງ. ຄົ້ນຄວ້າແບ່ງເຂດການພັດທະນາທີ່ດິນກະສິກໍາ ແລະ ພັດທະນາທີ່ດິນໃຫ້ຈະແຈ້ງເຊັ່ນ: ເຂດປູກພືດອຸດສາຫະກໍາ, ເຂດປູກໄມ້ເສດຖະກິດ, ເຂດປູກພືດສະບຽງອາຫານ, ເຂດປູກເຂົ້າ, ເຂດພັດທະນາພືດອາຫານສັດ ແລະ ເຂດການລ້ຽງສັດໃຫຍ່.
13. ຄົ້ນຄວ້າພັດທະນາຝຸ່ນຊີວະພາບ ດ້ວຍຫຼາຍຮູບແບບ ແລະ ເຜີຍແຜ່ເຕັກໂນໂລຊີການຜະລິດ, ການນໍາໃຊ້ ໃຫ້ແກ່ຊາວກະສິກອນ, ຜູ້ປະກອບການຟາມ ດ້ວຍການເພີ່ມທະວີຝຶກອົບຮົມ, ເຮັດການສາທິດ, ທົດລອງ ແລະ ປະເມີນຜົນເປັນປະຈໍາ ເພື່ອຊ່ວຍໜູນໃຫ້ແກ່ນະໂຍບາຍລັດຖະບານ ພັດທະນາກະສິກໍາອິນຊີ ແລະ ສະອາດ ເຊິ່ງເປັນຍຸດທະສາດ ຂອງການພັດທະນາກະສິກໍາ ທີ່ໄດ້ປຽບຂອງປະເທດເຮົາ.
ສ່ວນມາດຕະການຊຸກຍູ້ສົ່ງເສີມການຜະລິດສິນຄ້າ ເພື່ອສົ່ງອອກ ມີ 5 ມາດຕະການຄື:
1. ສືບຕໍ່ປະສານສົມທົບ ກັບກະຊວງອຸດສາຫະກໍາ ແລະ ການຄ້າ, ສະພາອຸດສາຫະກໍາການຄ້າ, ຜູ້ປະກອບການ ເຮັດວຽກຢ່າງຕັ້ງໜ້າກັບກົມໃຫຍ່ພາສີ ສປ ຈີນ ໂດຍຜ່ານສະຖານເອກອັກຄະລັດຖະທູດລາວ ປະຈໍາປັກກິ່ງ, ເຈລະຈາ, ລາຍງານບັນຊີສິນຄ້າກະສິກໍາ ໃຫ້ໄດ້ຮັບການຢັ້ງຢືນ (SPS) ເງື່ອນໄຂການກັກກັນພະຍາດພືດ ແລະ ສັດ ໃຫ້ເພີ່ມຂຶ້ນຕາມບັນຊີ ທີ່ໄດ້ແຈ້ງໃຫ້ຝ່າຍຈີນກ່ອນໜ້າເກີດວິກິດ COVID-19 ນັ້ນ ໃຫ້ສໍາເລັດ. ພ້ອມດຽວກັນນັ້ນ, ກໍຮ່ວມກັບຝ່າຍຈີນ ກວດກາຄວາມພ້ອມດ້ານຕ່າງໆ ຢູ່ຊາຍແດນດ່ານສາກົນ ແລະ ດ່ານທ້ອງຖິ່ນ ທີ່ສອງປະເທດໄດ້ອະນຸຍາດໃຫ້ມີການເຄືີ່ອນໄຫວສະດວກ ເຮັດໃຫ້ສິນຄ້າກະສິກໍາໄດ້ເຂົ້າ-ອອກ ທັນກັບເວລາ ໂດຍສະເພາະແມ່ນສິນຄ້າສົດ.
2. ສືບຕໍ່ຊຸກຍູ້ໃຫ້ບັນດາໂຄງການສະໜັບສະໜູນການສົ່ງອອກໃຫ້ສໍາເລັດ ເຊັ່ນ: 1) ສູນມາດຕະຖານຢາງພາລາ ຕັ້ງຢູ່ນະຄອນຫຼວງວຽງຈັນ, 2) ສູນມາດຕະຖານການຜະລິດ ແລະ ກັກກັນພືດ ແລະ ຜະລິດຕະພັນພືດ, ສັດ ແລະ ຜະລິດຕະພັນສັດ ຕັ້ງຢູ່ສາລາຄໍາ ນະຄອນຫຼວງວຽງຈັນ, 3) ສູນມາດຕະຖານ ແລະ ກັກກັນງົວ 3 ແຫ່ງ ຕັ້ງຢູ່ແຂວງຫຼວງນໍ້າທາ, 4) ສ້າງໂຮງງານຜະລິດຝຸ່ນຊີ ວະພາບ ຢູ່ແຂວງສະຫວັນນະເຂດ, 5) ສ້າງສູນຄົ້ນຄວ້າແນວພັນເຂົ້າ ແລະ ແນວພັນພືດ, 6) ໂຄງການສ້າງເຂດພັດທະນາອຸດສະຫະກໍາ-ກະສິກໍາທັນສະໄໝ ນະຄອນຫຼວງວຽງຈັນ ຕັ້ງຢູ່ເຂດອຸດສະຫະກໍາຫຼັກ 21 ເພື່ອເຊື່ອມຕໍ່ກັບໂຄງການທາງລົດໄຟລາວ-ຈີນ ເພື່ອຮອງຮັບການສົ່ງອອກສິນຄ້າກະສິກໍາໄປຈີນໃນຕໍ່ໜ້າ.
3. ດຶງດູດ ແລະ ສົ່ງເສີມໃຫ້ຄອບຄົວ, ທຸລະກິດຂະໜາດນ້ອຍ ແລະ ກາງ ພາຍໃນ ທຸລະກິດຂະໜາດໃຫຍ່ຂອງຕ່າງປະເທດ ເປັນຕົ້ນແມ່ນ ທຸລະກິດປະເທດເພືີ່ອນມິດ ເຂົ້າມາດໍາເນີນການຜະລິດ, ບໍລິການ ແລະ ພັດທະນາ ດ້ວຍເຕັກໂນໂລຊີທີ່ທັນສະໄໝ ດ້ວຍຜະລິດຕະພັນສິນຄ້າກະສິກໍາ ທີ່ມີມູນຄ່າເພີ່ມສູງ ແລະ ປະລິມານຫຼາຍ ດ້ວຍຮູບແບບ 2+3. ເພື່ອພາປະຊາຊົນປະເທດເຮົາ ດໍາເນີນການປູກ, ການລ້ຽງ, ການປຸງແຕ່ງ ແລະ ຖ່າຍທອດເອົາເຕັກໂນໂລຊີ, ນະວັດຕະກໍາໃໝ່ທີ່ທັນສະໄໝ ປະຢັດຕົ້ນທຶນໄວຂຶ້ນ ດ້ວຍການເລັ່ງລັດຕັດຕອນເພືີ່ອກ້າວຂຶ້ນ. ບັນຫານີ້ຮຽກຮ້ອງໃຫ້ຄະນະພັກ, ອົງການປົກຄອງທ້ອງຖິ່ນຕ້ອງລະດົມນໍາໃຊ້ແຮງງານເຫຼົ່ານັ້ນເຂົ້າສູ່ການຜະລິດຢ່າງແຂງແຮງ.
4. ສ້າງສິ່ງອໍານວຍຄວາມສະດວກໃຫ້ແກ່ການລົງທຶນ, ການບໍລິການຂົນສົ່ງສິນຄ້າຜ່ານດ່ານດ້ວຍຄວາມສະດວກວ່ອງໄວທັນສະໄໝ.
5. ພັດທະນາຊັບພະຍາ ກອນມະນຸດຂອງຂະແໜງກະສິກໍາ, ປ່າໄມ້ ແລະ ພັດທະນາຊົນນະບົດ ຕິດພັນກັບຍຸດ ທະສາດພັດທະນາຜະລິດຕະພັນສິນຄ້າກະສິກໍາລາວ ໃຫ້ມີຄວາມສາມາດ, ມີຈໍານວນພຽງພໍ ເພື່ອຊ່ວຍຊາວກະສິກອນລາວໃຫ້ມີທັກສະກະສິກໍາສະໄໝໃໝ່ ແບບມີຈຸດສຸມ ແລະ ໃຫ້ເປີດກວ້າງອອກໄປທົ່ວປະເທດ ໃນໄລຍະຍາວ ພ້ອມດຽວກັນນັ້ນ ກໍ່ສ້າງໃຫ້ສູນສົ່ງເສີມ, ສະຖານີຂັ້ນທ້ອງຖິ່ນ ສາມາດເປັນຫຼັກແຫຼ່ງ ໃນການນໍາພາຊາວກະສິກອນ ຮຽນຮູ້ຈາກການແລກປ່ຽນຄວາມຄິດຄວາມເຫັນ ເພື່ອພັດທະນາການຜະລິດສິນຄ້າ ແລະ ການບໍລິການຢ່າງເປັນປົກກະຕິ.
ແຫຼ່ງຂໍ້ມູນ: ໜັງສືພິມປະຊາຊົນ
